Sunday, August 31, 2008

बच्चन दर्शनमात्रे मन:कामनापूर्ती ! (उत्तरार्ध)

ब्लॉगवर लिहिताना खूप मोठा लेख लिहू नये असा अलिखित नियम आहे. एक मोठा लेख लिहिण्यापेक्षा २-३ छोटे लेख लिहावे. तो मोह मलाही झाला होता पण वाचनातली सलगता तुटू नये म्हणून लेख एकसंध ठेवला आहे. अरे हो आणि ह्या लेखाचा पूर्वार्ध वाचलायत ना?
-------------------------------------------------------------------------
१५ ऑगस्ट २००८ -- स्वातंत्र्य दिन दुहेरी आनंद घेऊन आला. आज ‘बच्चन दर्शन’ घडणार होतं.

‘शेवंतीचं बन’ ह्या निवडक लोकसंगीताच्या संचातली भन्नाट गाणी ऐकत संध्याकाळी निघालो. धो धो कोसळत्या पावसात जवळपास अडीच तास ड्राइव्ह करून नासाऊ कोलिजियमजवळ पोचलो ! अर्रर्र… पण काहीतरी गोंधळ झाला आणि रस्ता चुकलोय असं वाटायला लागलं ! त्यातच ‘किमान ६०% मानवी शरीर हे पाण्याने भरलेले असते’ ह्याचा प्रत्यय यायला लागला होता !! कुठेतरी थांबणं फार म्हणजे फारच आवश्यक होतं ! एवढ्यात एक मॅरियट हॉटेल दिसलं. (चला हे काम बेष्ट झालं!!)

डोकं परत काम करायला लागल्यावर जाणवलं हॉटेलमधे एक से एक श्रीमंत स्त्रिया आणि पुरूष ! बायकांचे कपडे तर सिनेमातनं उचलून आणल्यासारखे ! म्हटलं एखाद्या अमीर घरातल्या लग्नाची पार्टी वगैरे दिसतेय; आपण आपला पत्ता शोधावा ! हॉटेल स्टाफपैकी एकाला विचारलं तो म्हणाला हे काय नासाऊ कोलिजियम बाजूलाच तर आहे !! , लढ बाप्पू….मटकाच की एकदम !! आम्ही समजत होतो रस्ता चुकलोय आणि चुकून बरोबर जागी आलो होतो चक्क !! तेव्हाच मग साक्षात्कार झाला की हॉटेलमधे पार्टी बिर्टी नव्हती ! त्या ललना बच्चनचा कार्यक्रम पहायला नटूनसजून आल्या होत्या ! घाईघाईत गाडी नासाऊ कोलिजियमच्या ‘कार’स्थानात पार्क केली ! भर पावसात पळत पळत गेलो आणि मुख्य दरवाजातून आत शिरलो. पुणे / मुंबईला थिएटरात (मल्टिप्लेक्समधे नाही!) असते तशा गर्दीत घुसून निखिल समोसे घेऊन आला ! भेळ आणि मसाला चहाचा विचार एकंदर गर्दी पाहून झटकला ! त्या सगळ्या सीनमधे फक्त अजून एक आवाज हवा होता यार ! तो आवाज म्हणजे, “पाँच का दस, पाँच का दस”, “पंधरा का बीस, पंधरा का बीस” म्हणणाऱ्या ब्लॅकवाल्यांचा !

एकदाचे आमच्या सीटवर जाऊन बसलो. आरं बाबौ…नासाऊ कोलिजियम आतून एव्हढं मोठं आहे ? आपण फारच अंडर एस्टिमेट केलं होतं !! दहा-बारा हजार माणसं तर आरामात बसू शकतील. शिवाय बसायला आरामशीर खुर्च्या आणि ढकलाढकली वगैरे काही नाही ! य्ये हुई ना बात !!

सुरूवातीला एका लहान मुलांच्या ग्रुपचा डान्स झाला. पोरं जीव तोडून नाचली. त्यानंतर ग्लोबल वॉर्मिंगबद्दल एक व्हिडीयो क्लिप सुरू झाली. या भयानक समस्येबद्दल काही ओळी तर डोक्यात ठाम बसल्या आहेत.. “If not now - When? If not here - Where? If not you - Who ?”

त्यानंतर मुख्य कार्यक्रम सुरू झाला. बाकी सगळ्या कार्यक्रमापेक्षा मला आणि निखिलला वेध लागले होते – अमिताभ कधी येतोय ह्याचे ! नाचगाणी चालू असताना प्रत्येक मोठ्या कलाकाराबरोबर स्टेजवर शामक दावरच्या ग्रुपचे डान्सर्स होते. शामक दावरने हिंदी सिनेमात एक चांगली गोष्ट करून ठेवलीय ती म्हणजे आपल्याला ’प्रमाणबद्ध’ डान्सर्स पहायची सवय लावलीय. खरंय ना ?

रितेश देशमुखने कार्यक्रमाला सुरूवात केली. त्याचं ’ए छोरी ! जरा नच के दिखा… जरा ठुमका लगा’ आणि ’कॅश’ चित्रपटाचं टायटल साँग मस्त होतं. रितेशच्यानंतर ’प्रिटी वूमन’ गाण्यावर पावलं थिरकली आणि दिमाखात प्रीटी झिंटा आली ! प्रिटी खरंच नावाप्रमाणे ’प्रिटी’ आहे, नाजूक आहे !

आता स्टेजवर अभिषेक बच्चन येईल म्हणून वाट बघत होतो आणि प्रेक्षकांत एकदम पाठीमागे गडबड उडली. स्पॉटलाईटच्या प्रकाशात, प्रेक्षकांच्यामधे, चक्क अभिषेक बच्चन उभा ! शप्पथ सांगतो…. तरूण पोरी आनंदाने इतक्या जोssरात किंचाळू शकतात हे माहितीच नव्हतं !! चार सुरक्षारक्षकांच्या कड्यात तो स्टेजवर आला आणि दिलखुलास नाचला. प्रेक्षागृहातले मंद दिवे पुन्हा सुरू झाले. अभिषेकने अचानक तिसऱ्या / चौथ्या रांगेत बसलेल्या एका तरूणीला उठायला सांगितलं. तिला म्हणाला, “Hey you! Beautiful lady in yellow… stand up!” हो-नाही करत ती लाजाळू मुलगी उभी राहिली आणि अभिषेकनं जाहीर केलं.. ती तरूणी म्हणजे ’श्वेतदी’! त्याची मोठी बहीण श्वेता!! दुसऱ्या दिवशी राखी पौर्णिमा असल्याने खास तेवढ्यासाठी भारतातून आली होती!!!

त्यानंतर स्टेजवर आली ‘Most beautiful lady on the Earth’ हे बिरूद मिरवणारी ऐश्वर्या !! ’क्रेझी किया रे’ गाण्यावर नाचत ऐश्वर्याने ऑडियन्सला क्रेझी करून टाकलं पार ! (त्यांची पूर्वजन्मीची काय पुण्यं असतील म्हणून मूर्तिमंत सौंदर्य घडवल्यावर देवाने त्यांना मधुबाला, माधुरी, ऐश्वर्या अशी नावं दिली?) सुप्त असूयेची नोंद करू शकणारं एखादं ’जेलसी मीटर’ असतं तर अभिषेक बच्चनबद्दल खूप नोंदी त्या मीटरने नोंदवल्या असत्या. आता साक्षात ऐश्वर्या बायको म्हटल्यावर दुसरं काय होणार?

नऊ वाजता सुरू झालेला कार्यक्रम साडेदहाच्या सुमाराच चांगलाच रंगला होता. ’निसर्गाच्या हाकेला ओ देणं’ पुन्हा एकदा आवश्यक होतं पण अमिताभची एंट्री तर चुकवायची नव्हती ! पण असं म्हणतात ‘जो भूक देतो तोच दाणाही देतो !’ आता बच्चन येईल असं वाटत होतं आणि स्टेजवर आले विशाल – शेखर हे म्युझिक डायरेक्टर्स ! त्यांची नाच-गाणी चालू असताना ‘हेल्थ ब्रेक’ (खास अमेरिकन शब्द !) घेऊन परत आलो तेव्हा विशाल – शेखरचा टाईम स्लॉट संपतच आला होता !!

खट खट खट …खट खट ॥खट खट खट खट !
ह्या आवाजाबरोबर तीन मोठ्या स्क्रीन्सवर अक्षरं उमटली – The Legend !

’अविस्मरणीय’ असा टाळ्यांचा कडकडाट आणि शिट्ट्यांचा पाऊस सुरू झाला ! स्टेजवर कोण येणार आहे ते वेगळं सांगायची गरज नव्हतीच ! स्टेजवर येणं तर सोडाच पण अजून त्याचं पडद्यावरही दर्शन झालं नव्हतं आणि तरी टाळ्या – शिट्यांचा आवाज छप्पर फाडतो की काय असं वाटायला लागलं ! शिवाय टाळ्या वाजवणारे हात टीन एजर्सपासून ते वृद्धांपर्यंतचे ! अमिताभच्या लोकप्रियतेबद्दल फक्त ऐकलं होतं पण भारतापासून हजारो मैल दूर अमेरिकेत ते प्रत्यक्ष अनुभवलं !

’जहाँ तेरी ये नजर, मेरी जाँ मुझे खबर है !’ स्टेजवर नाचणारी प्रजा आपोआप बाजूला सरकली आणि ’तो’ आला ! टाळ्या-शिट्यांचा आवाज आता कानाचे पडदे फाडू पाहत होता. एखाद्या अदृश्य शक्तीने भारावल्यासारखे दहा-बारा हजार लोक एकाच वेळी उठून उभे राहिले ! Standing Ovation !!

’मैं हूँ डॉन…’, ’देखा ना हाय रे सोचा ना…’, ’रंग बरसे..’, ’शावा शावा’! सो कॉल्ड ’वय झालेला’ बच्चन एक से एक नमुने काढत होता आणि पब्लिक वेडं होत होतं ! Standing Ovation दिल्यावर बरेच लोक खाली बसले पण आमच्यासारखे काही वेडे पीर उभेच होते. आमच्या भागात तर मी आणि निखिल दोघंच उभे होतो, नाचत होतो !

’देखा ना हाय रे सोचा ना..’ चालू होतं तेव्हा ध्यानीमनी नसताना अचानक ’मोमेंट ऑफ दि लाईफ टाईम’ आला ! अमिताभने आमच्याकडे पाहिलं …त्यानं कमरेत हलकंसं वाकून आम्हाला अभिवादन केलं… आम्ही पाsssर गुडघ्यापर्यंत झुकलो आणि मग उभं राहिल्यावर त्याच्याकडे पाहून जोरजोरात हात हलवले… त्यानं आम्हाला ’हाय’ केल्यासारखे हात हलवले आणि परत परफॉरमन्समधे मश्गुल झाला ! आम्ही डायरेक्ट हवेतच तरंगायला लागलो !

थोड्यावेळाने मग बच्चन सगळ्यांशी बोलायला लागला. आत्तापर्यंत जो आवाज केवळ सिनेमा – टीव्हीवरून ऐकला होता तो धीरगंभीर आवाज पहिल्यांदा प्रत्यक्ष ऐकत होतो. कान तृप्त झाले बॉस्स… कान तृप्त झाले. तेव्हा काय माहिती होतं की अजून थोड्यावेळाने कान अजून जास्त तृप्त होणार आहेत. अमिताभ स्टेजवरून परत जाताना पुन्हा एकदा टाळ्यांच्या प्रचंड कडकडाट करत सगळे लोक उभे राहिले. त्यानंतर जेव्हा जेव्हा अमिताभ स्टेजवर आला किंवा स्टेजवरून गेला तेव्हा प्रत्येक वेळी standing ovation!

त्यानंतर कानावर शब्द आला ‘नमश्काsssर’ ! पुन्हा एकदा टाळ्या – शिट्या सुरू !! ‘मोहिनी … मोहिनी’ अशा कोरसच्या साथीने स्टेजवर जणू मोहिनीअस्त्र अवतरलं ! ‘तेजाब’मधल्या ‘एक-दो-तीन’ गाण्यातली तिची फेमस स्टेप केली आणि आख्खा हॉल मधुरीवर फिदा झाला ! त्यापाठोपाठ तिने ‘के सरा सरा’ , ‘धक धक..’ आणि ‘आजा नच ले…’ ह्या गाण्यांवर अस्सला पर्फेक्ट डान्स केला की मनात म्हटलं उगीच नाही म्हणत, “एक सिर्फ माधुरी, बाकी सब अधुरी !’ माधुरीची गाणी झाल्यावर प्रेक्षकांशी हितगुज करताना ‘दीदी तेरा देवर दीवाना..’ आणि ‘माईने माई..’ ह्या गाण्यांच्या दोन-दोन ती ओळी गायली. माधुरीच ती … Beauty with Brains! ‘माईने माई’ गाण्यातल्या ओळी थोड्या बदलून ‘जोगन हो गई तेरी दुलारी… मन न्यू यॉर्कसंग लागा’ अशा गाण्याची चतुराई दाखवून तिनं भरपूर टाळ्या मिळवल्या !

त्या संपूर्ण कार्यक्रमाचे चार-पाच हायपॉईंटस होते. पहिला म्हणजे अभिषेकची एन्ट्री. पोरींचं ते खच्चून किंचाळणं कधीच विसरू शकणार नाही. दुसरा हायपॉइंट म्हणजे ‘तेरी बिंदिया रे..’ हे ‘अभिमान’मधलं गाणं ! स्टेजच्या एका बाजूकडून अमिताभ आणि ऐश्वर्या आले तर दुसऱ्या बाजूकडून अभिषेक आणि जया बच्चन ! अमिताभ आणि जया एकमेकांजवळ आले आणि तेवढ्यात अभिषेक एक छोटं स्टूल घेऊन आला. जया त्यावर उभी राहिली आणि मग तिने इतकं लाजून अमिताभला मिठी दिली की क्या कहने !

अजून दोन हायपॉइंट्स म्हणजे ‘कजरा रे..’ आणि ‘डोला रे डोला..’ गाणी ! ‘कजरा रे …’ तर महितीच होतं की सॉलीड हिट असेल. ऐश्वर्या, अभिषेक आणि अमिताभ प्रत्यक्ष आपल्यासमोर पाहून कोण जागेवर नुसता बसू शकेल ? ‘डोला रे डोला’ गाण्यात माधुरी आणि ऐश्वर्याला एकत्र स्क्रीनवर पाहणंही निखळ आनंद होता मग प्रत्यक्षातली बात काय सांगू? लाल रंगाच्या काठाची, पांढरी धवल साडी नेसलेली माधुरी आणि लालचुटूक रंगाच्या साडीला फिक्कट हिरव्या रंगाचा काठ अशा वस्त्रांत ऐश्वर्या ! नुसत्या उभ्या राहिल्या तरी नजर खिळूवन ठेवतील अशा त्या दोन सौंदर्यवती ! इथे तर स्टेजवर गुलाल उधळीत बहारदार नृत्य करत होत्या !!

ते पाहून डोळे तृप्त झाले आणि कान तृप्त केले ते पाचव्या हायपॉइंटने… बच्चनच्या डायलॉग्जनी ! त्या तीन पडद्यांवर अक्षरं उमटली – ‘The Voice!’ बच्चनच्या आवाजामुळे अजरामर झालेल्या डायलॉग्जमधली निवडक वाक्यं, अंधारातून वेगवेगळ्या दिशांनी, एकामागोमाग एक अशी बंदुकीतून गोळ्या सुटल्यासारखी सटासट कानांवर यायला लागली…….
“हम जहाँ खडे रहते हैं लाईन वहींसे शुरू होती है !”
“डॉन का इन्तजार तो ग्यारा मुल्कोंकी पुलिस कर रही है लेकिन डॉन को पकडना मुश्किल ही नहीं नामुमकीन है !”
“सरजमीन-ऐ-हिन्दोस्ताँ …!”
“हाँ… मैं उसी अभागन शांती का बेटा हूँ !”
“आय कॅन टाक इंग्लिश, आय कॅन वाक इंग्लिश बिकॉज इंग्लिश इज ए फन्नी लँग्वेज…”
“रिश्ते में तो हम तुम्हारे बाप होते हैं, नाम है…शहेनशाह।”
“इतना पैसा में घर नहीं चलता॥साला ईमान कैसे चलेगा॥ हाँय ? ”
“पीटर… तुम लोग मुझे ढूँढ रहे हो और मैं तुम्हारा यहाँ इन्तजार कर रहा हूँ !”

हात दुखत होते पण टाळ्या थांबत नव्हत्या! स्टेजवरच्या अमिताभकडे पाहत, आता डोळे आणि कानांना काय मेजवानी मिळणार, ह्या उत्सुकतेने सगळे लोक मिळेल त्या जागी बसले !(हाच तो आवाज जो जगभरातले बच्चनवेडे कानात प्राण आणून ऐकतात ! आज विश्वास ठेवणं अवघड जातंय..एके काळी अमिताभला ऑल इंडिया रेडियोच्या अधिकाऱ्यांनी ‘निवेदक’ म्हणून नाकारलं होतं – माईक टेस्ट फेल म्हणून ! सत्य हे कल्पनेपेक्षा अदभुत असतं हेच खरं !!)

सुरूवातच झाली ‘कभी कभी’ ह्या कवितेने ! त्याचा बुलंद आवाज आणि दहा-बारा हजार लोकांची भारावल्यासारखी शांतता ! ‘कभी कभी’ नंतर ‘अग्निपथ’ ही स्व. हरिवंशराय बच्चनांची कविता. एकोणिसशे चाळीस साली स्वातंत्र्य सैनिकांचे मनोबल वाढवण्यासाठीची कविता – ‘अग्निपथ’ !

ये महान दृश्य है, चल रहा मनुष्य है
अश्रू, स्वेद, रक्त से, लथपथ लथपथ
अग्निपथ…अग्निपथ…अग्निपथ !

अमिताभच्या आवाजात ही कविता प्रत्यक्ष ऐकताना काय वाटलं ते सांगताच येत नाही.त्यानंतर सुरू झाला ‘अग्निपथ’मधलाच सुप्रसिध्द डायलॉग “विजय दीनानाथ चौहान ! बाप का नाम दीनानाथ चौहान । माँ का नाम सुहासनी चौहान । गाँव माँडवा ….!” ‘अग्निपथ’ सिनेमा पहिल्यांदा बघताना ह्या सीनला थिएटरमधेही खुर्चीच्या काठावर बसलो होतो… इथे तर काय काय ऐकू असं झालं होतं !

‘अनफर्गेटेबल’ कार्यक्रम अत्युच्च स्थानी पोचला ‘दीवार’च्या डायलॉगने -- “आज…. खूष तो बहोत होंगे तुम..!” नास्तिक विजय फक्त आईचे प्राण वाचावेत म्हणून शंकराच्या देवळाची पायरी चढतो तो सीन ! पिन ड्रॉप सायलेन्समधे फक्त बच्चनचा आवाज थरथरत होता. डायलॉगचा शेवट आला… “मेरी माँ मुझे दे दो भगवान…मेरी माँ मुझे दे दो !” बघता बघता अमिताभच्या डोळ्यांतून अश्रू ओघळले… ना कुठलं ग्लिसरीन, ना कुठलीही ट्रिक ! काही कळायच्या आधीच नकळत माझेही डोळे पाणावले ! सर्वोत्कृष्ट प्रसंगाला दाद द्यायला टाळ्या कमी पडतात !!!

मग अमिताभने सांगितली एक आठवण – ‘दीवार’च्या ह्या प्रसंगाचे शूटिंग करतानाची. सकाळी नऊ वाजता तो स्टुडियोत पोहचला. (By the way, तुम्हाला माहितीय? नूतन ही एक अभिनेत्री सोडल्यास इतर कोणीही अभिनेता / अभिनेत्री, वक्तशीरपणाबाबत, अमिताभचा हात धरू शकायचं नाही.) अमिताभ सांगत होता, “It was a normal shift ! मी दिग्दर्शक यश चोप्रांना विनंती केली -- हा सीन करायला माझी अजून मानसिक तयारी नाही, आपण थोड्यावेळाने सीन करू. यश चोप्रा म्हणाले काळजी करू नकोस; तुला पाहिजे तितका वेळ घे तोपर्यंत मी इतर काही सीन घेतो. मी माझ्या मेक अप रूममधे बसून होतो … मनाची तयारी करत. शेवटी एकदाचा बाहेर आलो. यश चोप्रांना म्हणालो चला शूटिंग करूया…. मी तयार आहे. त्यावेळी रात्रीचे दहा वाजले होते !” ‘संयम’ हा जर दागिना असेल तर अमिताभ आणि यश चोप्रांनी त्या दागिन्याचा मुगुट करून घातला होता !!

आता अमिताभ खूपच हळवा झाला होता. त्याने त्याच्या आईची जयंती दोनच दिवसांपूर्वी झाल्याचे सांगितले. तो म्हणाला असंख्य वेळा पडद्यावरच्या माझ्या आईचा मृत्यू झाला पण ती आई पडद्याबाहेर जिवंत असायची, मला भेटायची. आता माझी खरी आई मात्र मला भेटायला आता कधीच येऊ शकणार नाही ! त्याने उजव्या हाताच्या अंगठ्याने गालावर ओघळलेले अश्रू चटकन दूर केले.

अमिताभ बोलायचा थांबला आणि पुन्हा एकदा सगळ्यांनी टाळ्यांची फुलं उधळत standing ovation दिलं ! अमिताभने तीन वेळा कमरेत लवून अभिवादन केलं, टाळ्यांचा स्वीकार केला पण टाळ्यांचा आवाज वाढतच होता…कितीतरी वेळ !

आता कार्यक्रम ह्यापेक्षा जास्त रंगणं शक्यच नव्हतं. थोड्यावेळातच शेवटचं गाणं सुरू झालं – ‘झूम बराबर झूम’ सिनेमातलं गाणं -- ‘झूssम बराबर झूssम बराबर झूssssम !’ ह्या गाण्याला रितेश देशमुखपासून अमिताभ बच्चनपर्यंत सगळे स्टेजवर नाचत होते. आम्हीही सगळे बेभान नाचत होतो. आमचे डोळे मात्र फक्त बच्चनवर खिळले होते. फार पूर्वी जीतेंद्र हा नट म्हणाला होता की अमिताभचा सिनेमा पहायला येणारा प्रेक्षक रूपयाचे सोळा आणे अमिताभलाच बघायला खर्च करतो.

शेवटी सगळे कलाकार स्टेजवर एकत्र उभे होते। मधोमध उभ्या अमिताभकडे जया बच्चन एका व्यक्तीला घेऊन गेली। अमिताभच्या शेजारी थोडा संकोचून तो माणूस उभा राहिला. बच्चनने त्या माणसाच्या खांद्याभोवती हात टाकून दोस्ती खात्यात ओळख करून दिली, “He is Dr. Nene !” च्यायल्लाssss माधुरीचा नवरा ! (आपली पूर्बजन्मीची पुण्याई कमी पडली बहुतेक !) जेलसी मीटरने पुन्हा एकदा खूप नोंदी केल्या असत्या !

‘अनफर्गेटेबल’ शो म्हणता म्हणता कार्यक्रम संपलाही. बाहेर आलो तर अवाढव्य ‘कार’स्थानात गाडीच सापडेना. मगाशी गडबडीत रांगेचा क्रमांक नीट पाहून ठेवायचं राहूनच गेलं होतं ! मी आणि निखिल दोन दिशांना फिरतोय आपले. मग जाणवलं की आपण आमच्यासारखे इतरही नमुने होते. जवळपास पूर्ण पार्किंग लॉट रिकामा झाल्यावर शेवटी गाडी मिळाली ! आम्ही शरीराने गाडीतून आणि मनाने हवेत तरंगत पहाटे साडेतीनच्या सुमारास घरी पोहचलो! आता कधीही आठवणींच्या ’अनफर्गेटेबल’ कप्यात डोकवायचं आणि म्हणायचं, “आज…खूष तो बहोत हैं हम !”

Monday, August 18, 2008

बच्चन दर्शनमात्रे मन:कामनापूर्ती ! (पूर्वार्ध)

अमिताभ बच्चन टीव्हीवर जाहिरातीत झळकायला लागला. It’s going to be Unforgettable! अविस्मरणीय होईल अशी खात्री देणारी ‘अनफर्गेटेबल टूर’ जाहीर झाली.

काही दिवसांत अधिक अधिक माहिती मिळायला लागली. अभिषेक, ऐश्वर्या, प्रीती झिंटा, रितेश देशमुख आणि दस्तुरखुद्द अमिताभ ! हे कमी होतं म्हणून की काय तर समजलं अमेरिकेतल्या शोजमधे माधुरी असेल !! हे तर सहीच ना …आधीच बिर्याणी, कबाब आणि भरलं पापलेट वगैरे असं ताट असणार हे समजलं होतं, त्यात आता जेवणानंतर फिरनीही आहे !

एवढं सगळं समजूनही आधी निवांतच होतो. ह्याला विचार, त्याला विचार, हा येणारे का बघ, तो का येत नाही विचार असं करण्यात काही दिवस गेले. ‘स्वभावाला औषध नसतं !’

नऊ ऑगस्टला न्यू जर्सी आणि पंधरा ऑगस्टला न्यू यॉर्क असे दोन शो जाहीर झाले होते. न्यू जर्सीचा शो दहा दिवसांवर आला तरी चित्रे सरकार निवांत होते. तिकीट काढण्याचा पत्ताच नाही. सासऱ्यांनी जणू कार्यक्रमाची स्थळं (Atlantic City – न्यू जर्सी आणि Nassau Coliseum – न्यू यॉर्क) आंदण दिली होती किंवा मागच्या जन्मी संस्थानिक होतो बहुतेक !!

असं करता करता शेवटी २७ जुलैला एका मित्राशी बोलणं झालं. तो म्हणाला त्याला न्यू जर्सीच्या शोचं कसंबसं तिकीट मिळालं. आता लवकर हालचाली करणं भाग होतं नाहीतर आहेच .. कार्यक्रम संपल्यावर रिडीफ.कॉमवर नुसते फोटो बघणं !

(स्वगत – अरे तो सदुसष्ठ वर्षांचा बच्चन आपल्यापासून दोनेक तासांच्या अंतरापर्यंत येतोय आणि आपण जायला नको? आयुष्यात एकदा तरी ह्या माणसाला ‘याचि देही याचि डोळा’ पहायचय ना … मग थोडी धावपळ कर की लेका !! अगदी तुझा हरी तुला खाटल्यावरी आणून देईल असं वाटलं तरी तोही आधी एक तिकीट स्वत:साठी ठेवेल आणि मगच तुला शोधत येईल !! त्यात तू तुझ्या आतेभावाला (निखिल) सांगीतलयस की शक्यतो तिकीट मिळवतो. तो हीरो तर पाच तास प्रवास करून येणार फक्त बच्चनला बघण्यासाठी !! जा पळ टोण्या जरा फोनाफोनी कर किंवा इंटरनेटवर तिकीट मिळतय का बघ !!! )
----------------------------------
मंगळवार – जुलै २९, २००८
सकाळी १०:०० वा. --

देसी लोकांच्या भरवशाची वेबसाईट सुलेखा.कॉम ! इथे फक्त पाचशे डॉलर्सची तिकीटं राहिली होती ! बाकी तिकीटं सोल्ड आऊट !! पाचशे डॉलर्सचं तिकीट काढलं असतं तर घरी परत येताना थंडीच भरली असती !! पहिल्याच प्रयत्नात माशी शिंकली … मनात शंकेची पाल चुकचुकली !! च्यायला तिकीटं मिळतायत की नाही आता !! देसी पार्टी.कॉम आणि देसी क्लब.कॉम ह्या आजून दोन वेब साईट्स पाहिल्या. तिथेही तीच कथा !! ह्या तीन ठिकाणीच तिकीट ऑनलाईन मिळू शकणार होते. तिथल्या आशा संपल्या !!!

सकाळी ११:०० वा. --
“हॅलो … ए टू झी म्युझिक?”
“हाँ बोलो !”
“आप के पास अनफर्गेटेबल टूर की टिकेट्स हैं क्या ?”
“नहीं भाई … मैंने सब बिक डाली !”

सकाळी ११: १० वा. –
(च्यायला ह्या पूजांका एंटरप्राइजेसचा फोन नंबर सारखा बिझी येतोय. बरोबर आहे म्हणा ! ते एव्हेंट ऑर्गनायझर्स आहेत म्हणल्यावर त्यांना कुठली उसंत आता ! अरे हो बाबा .. पण तुझ्या तिकीटाचं काय ? !!)

दुपारी १२:०० ते १२:३० वा. – लंच टाईम
पूजांकाच्या वेबसाईटवर जितक्या दुकानांचे फोन नंबर होते त्या सगळ्यांना फोन झाले. सगळीकडे नन्नाचा पाढा !! नाही म्हणायला एक / दोन ठिकाणी अगदी शेवटची तिकीटं होती ! तिथे बसायचं म्हणजे क्लोज सर्कीट स्क्रीनवर दिसणाऱ्या दाढीच्या रंगावरून ओळखायला लागलं असतं – समोर अमिताभ आहे की अभिषेक !!

आशेचा किरण एकच – न्यू जर्सी़च्या एडिसन भागातला पटेल व्हिडीयोवाला म्हणालाय कदाचित उद्या त्याच्याकडे अजून काही तिकीटं येतील. कितीची, किती -- आत्ता काहीच सांगू शकत नाही !

दुपारी ३:०० वा. --
अचानक डोक्यात विचार चमकला. (अरे आपली एक देसी सहकारी आहे. तिच्या वडिलांचं न्यू यॉर्कमधे रेस्टॉरंट आहे. कदाचित ती काही मदत करू शकेल का पहावं.)

तिला ईमेल पाठवली. तिचं उत्तर आलं की तिचे वडील भरत जोतवानीला ओळखतात. ते काही प्रयत्न करू शकतील का बघते पण खूप महागाची तिकीटं मिळू शकतील. (चला ! हिचे वडील डायरेक्टली इव्हेंट ऑर्गनायझरलाच ओळखतात ! बघू या लक बाय चान्स काही होतंय का ?)

संध्याकाळी दीपाला म्हटलं शेवटच्या रांगेतून शो बघण्यात काय अर्थ आहे? पाचशे बिचशेचं तिकीट तर परवडेगा नहीं ! त्यापेक्षा नंतर घरी डीव्हीडी आणून निवांतपणे बघू ! शिवाय कुठे दोन तास गाडी चालवत जायचं ! (…कोल्ह्याला द्राक्षं आंबट !!)
निखिललाही फोन करून टाकला – एकंदर आपलं जाणं अवघड आहे … मनाची तयारी कर !!
-----------------------------------
बुधवार – जुलै ३०, २००८
सकाळी १०:१५ वा. –
नवा दिवस, नवी आशा ! नवा दिवस, नवा प्रयत्न !!

“हॅलो पटेल व्हिडीयो ?”
“हाँ !”
“अनफर्गेटेबल टूर की टिकेट्स आयी हैं क्या ?”
“हाँ !”
“कितनी टिकट्स हैं ?”
“कितनी चाहिये? मेरे पास पाँच हैं !”
“अरे वा ! दो मिलेगी क्या ! मैं आप को क्रेडिट कार्ड ..”
“सिर्फ कॅश !”
“अच्छा आप रिहर्व्ह कर सकते हैं क्या… मैं लंच टाईम में आता हूँ !”
“नहीं भाई .. इतने फोन आ रहे हैं ! आप चान्स ले लो !” – फोन कट !!
(लंच टाईममधे जाणार कसा तू? आज नेमकी गाडी बिघडली म्हणून मित्राबरोबर ऑफिसला आलायस ना लेका !)

सकाळी १०:५० वा. –
“हॅलो पटेल व्हिडीयो?”
“हां !”
“मैं संदीप बोल रहा हूँ ! मैंने थोडी देर पहले फोन किया था अनफर्गेटेबल टूर के लिये ! आप प्लीsssज साढे बारा बजे तक प्लीज टिकट होल्ड कर सकते हैं क्या… मैं डेफ्फिनेटली आऊँगा !”
“ठीक है …लेकिन साडे बारा के बाद अगर समजो टिकट बिक गया ने…तो जबाबदारी मेरी नहीं !”
“हाँ … ठीक है ! आपका क्या नाम है ?”
“अतुल !”
“ओके .. थँक्स ! आता हूँ मैं !”

सकाळी ११:०० वा. --
ऑफिसचा फोन वाजला. पलीकडून दीपा बोलत होती.
“विचारलंस का रे ?”
“नाही अजून जमलं नाही… विचारतो.”
“अरे तुझ्या तिकीटांची मलाच पडलीय … लवकर बघ काहीतरी !”
“हो बघतो !”

सकाळी ११:१५ वा. --
आता मॅनेजरला विचारायचं की तासभर बाहेर जाऊन येऊ का ?

“Hey .. Can I ask you for two favors?”
“Ya?”
“Can I rush to Edison and second thing is… can I borrow your car ? I am trying to get the tickets for this Unforgettable tour and that person is ready to hold the tickets only till 12:30.”
“Oh sure… no problem…. and the tank is full … so don’t worry!”
“Thanks …. I will be back soon.”

चला हे तर मोठ्ठं काम झालं ! कशासाठी चाललोय ते मॅनेजरला सांगून वर त्याचीच गाडी घेऊन जायचं !! आज नशीब चांगलं दिसतंय !!!

सकाळी ११:२० वा. --
“हॅलो … पटेल व्हिडीयो ?”
“हाँ !”
“अतुलभाई हैं क्या? मैं संदीप बोल रहा हूँ ।“
“हाँ संदीपभाई बोलो..मैं अतुल !”
“अतुलभाई … मैं अभी निकल रहा हूँ… आधे घंटे में पहुँच जाऊँगा !”
“कोई बात नहीं. .. ठीक है… !”
…………
(आता ऑफिसपासून पटेल व्हिडियो अर्ध्या तासावर. सरळ माहिती असलेले इंटरस्टेट ७८ इस्ट आणि गार्डन स्टेट पार्क वे हे हाय वे घ्यावे.. कदाचित ट्रॅफिक नसेल तर बारापर्यत पोचू तिथे.)
…………
(एडिसनसाठी पार्क वे वरून १३१ नंबरची एक्झिट घ्यायचीय. त्यासाठी ७८ इस्ट वरून पार्क वे साऊथ घ्यायचा की नॉर्थ ? दक्षिणे दिशेने जायचं की उत्तर दिशेनं? प्रश्न … प्रश्न … प्रश्न !!! हां ठीक आहे पार्क वे नॉर्थ घेऊन चालेल….. नाही रे मागे एकदा तू साऊथ घेतला होतास… की तो नॉर्थच होता? साउथच बहुतेक..हो साऊथच… नाही रे बाबा नॉर्थ ! .. नॉर्थच घ्यायचा !)
…………
इंटरस्टेट ७८ वरून पार्क वेसाठी एक्झिट घेतली… समोर पार्क वे नॉर्थ आणि पार्क वे साऊथ अशा दोन पाट्या… गाडी पार्क वे नॉर्थच्या दिशेने नेणार इतक्यात डोक्यात विचार आला …(अरे ! आपण तर बहुतेक एडिसनच्या थोडे उत्तरेला आहोत… पार्क वे साऊथ घेतला तर एडिसन पार करून रस्ता तसाच पुढे समुद्र आणि बीचेसच्या दिशेने जातो !)

डोक्यात एकदम लख्ख प्रकाश पडला ! शेवटच्या क्षणी निर्णय घेऊन पार्क वे साऊथ घेतला !! (वाईटात वाईट काय होईल ? एक यु टर्न घ्यावा लागेल. नाहीतरी आपण रस्त्यांच्या बाबतीत ’यू, मी और हम’ आहोतच !!)

पार्क वेवर आल्यावर पहिली एक्झिट साईन एकशे बेचाळीसच्या आसपासची होती. हिशोब जुळला. (आत्ता आपण १३१ पेक्षा मोठ्या क्रमांकाच्या एक्झिटजवळ आहोत. दक्षिणेला जात आहोत म्हणजे एक्झिट क्रमांक कमी होत जातील. पर्फेक्ट … एडिसनला जाण्यासाठी हाच रस्ता बरोबर आहे !)
…………
पार्क वे वर वाहतुक सुरळीत चालू होती म्हणजे अजून एक धोका टळला होता. १३१ क्रमांकाची एक्झिट घेतली आणि ट्रॅफिक लाईटशी थांबलो.
“हॅलो … पटेल व्हिडियो ? अतुलभाई हैं क्या ?”
“ आप कोन बोल रहें ?”
“मैं संदीप”
“हाँ रूको एक मिनिट … ओ अत्तुलभाई आपका फोन..”
“हाँ .. बोलिये ?”
“अतुलभाई मैं संदीप… मैंने पार्क वे से एक्झिट ली है … एक पाँच – दस मिनट में आता हूँ !”
“हाँ हाँ … वांदा नहीं संदीपभाई !”
“ओके ..थँक्स !”
…………
सकाळी ११:५५ वा. --
पटेल व्हिडियोमधे पोचलो एकदाचा. आत्तापर्यंत न पाहिलेल्या अतुलभाईंनी तोंडभर हसून स्वागत केलं. त्यांच्याकडून दोन तिकीटं घेतली. अहाहाहा … स्वर्ग दोन बोटं का कायसा उरला ! माझ्यासमोरच लोकांचे तिकिटांसाठी फोन येत होते. मधल्या तासाभारात बाकीची तीन तिकीटं खपली होती. एकाला तर अतुलभाईंनी माझ्यासमोरच फोनवर सांगितलं की अभी लास्ट दो टिकट बेच दिया ! त्या दिवशी लॉटरीचं तिकीट घ्यायला पाहिजे होतं … नशीब फारच जोरावर होतं !
…………
हुश्श …. ! पटेल व्हिडियोमधून बाहेर पडलो. पहिला दीपाला फोन केला. ती म्हणे अरे केवढा एक्साइटेड आहेस तू ! मग … व्हायला नको ? बच्चन दर्शन घडू शकण्याची तिकीटं हातात होती !

दुपारी १२:१० वा. --
आता दोन तासांची धावपळ एकदम जाणवायला लागली. रस्ता क्रॉस केला आणि शांतपणे ‘जस्सी लस्सी & स्वीट मार्ट’ इथे गेलो. भर दुपारच्या उन्हात थंडगार उसाचा रस पिताना फारच मस्त वाटायला लागलं. पुण्यात धाकट्या भावाला फोन लावला ! मंदारला नुसतं म्हणालो की माझ्या हातात काय आहे माहिती आहे का? तर तो माझ्यापेक्षा दोन पावलं पुढे…तो म्हणे, “एबीच्या शोची तिकीटं का ?” मंदारशी बोलणं झाल्यावर पुण्यातच दीपाच्या बहिणीला (ऋतु) फोन केला. ती ही सॉलिड एक्साइटेड होती !!

दुपारी १२:५० वा. : --
ऑफिसमधे परत. मॅनेजरला मनापासून धन्यवादांसहित गाडीच्या किल्या परत दिल्या !! “आज कल पाँव जमीं पर नहीं पडते मेरे “ असं काहीतरी फीलिंग आलं होतं !

आता कुणी म्हणेलही की कशाला एवढे उद्योग करायचे ? असं काय सोनं लागलंय अमिताभला ? त्याचवेळी कित्येक जण असे भेटतील ज्यांना ही सगळी धडपड का करायची ते नक्की माहिती असेल. शेवटी ‘घायल की गत, घायल जाने’ हेच खरं !!!
---------------------------------------------------------
ता. क. -- :
हुर्रे sssss ! १५ ऑगस्ट २००८ – बच्चन दर्शन घडले … कान, डोळे तृप्त जाहले !
आता ह्या लेखाचा उत्तरार्ध लवकरच !!!