बच्चन दर्शनमात्रे मन:कामनापूर्ती ! (पूर्वार्ध)

अमिताभ बच्चन टीव्हीवर जाहिरातीत झळकायला लागला. It’s going to be Unforgettable! अविस्मरणीय होईल अशी खात्री देणारी ‘अनफर्गेटेबल टूर’ जाहीर झाली.

काही दिवसांत अधिक अधिक माहिती मिळायला लागली. अभिषेक, ऐश्वर्या, प्रीती झिंटा, रितेश देशमुख आणि दस्तुरखुद्द अमिताभ ! हे कमी होतं म्हणून की काय तर समजलं अमेरिकेतल्या शोजमधे माधुरी असेल !! हे तर सहीच ना …आधीच बिर्याणी, कबाब आणि भरलं पापलेट वगैरे असं ताट असणार हे समजलं होतं, त्यात आता जेवणानंतर फिरनीही आहे !

एवढं सगळं समजूनही आधी निवांतच होतो. ह्याला विचार, त्याला विचार, हा येणारे का बघ, तो का येत नाही विचार असं करण्यात काही दिवस गेले. ‘स्वभावाला औषध नसतं !’

नऊ ऑगस्टला न्यू जर्सी आणि पंधरा ऑगस्टला न्यू यॉर्क असे दोन शो जाहीर झाले होते. न्यू जर्सीचा शो दहा दिवसांवर आला तरी चित्रे सरकार निवांत होते. तिकीट काढण्याचा पत्ताच नाही. सासऱ्यांनी जणू कार्यक्रमाची स्थळं (Atlantic City – न्यू जर्सी आणि Nassau Coliseum – न्यू यॉर्क) आंदण दिली होती किंवा मागच्या जन्मी संस्थानिक होतो बहुतेक !!

असं करता करता शेवटी २७ जुलैला एका मित्राशी बोलणं झालं. तो म्हणाला त्याला न्यू जर्सीच्या शोचं कसंबसं तिकीट मिळालं. आता लवकर हालचाली करणं भाग होतं नाहीतर आहेच .. कार्यक्रम संपल्यावर रिडीफ.कॉमवर नुसते फोटो बघणं !

(स्वगत – अरे तो सदुसष्ठ वर्षांचा बच्चन आपल्यापासून दोनेक तासांच्या अंतरापर्यंत येतोय आणि आपण जायला नको? आयुष्यात एकदा तरी ह्या माणसाला ‘याचि देही याचि डोळा’ पहायचय ना … मग थोडी धावपळ कर की लेका !! अगदी तुझा हरी तुला खाटल्यावरी आणून देईल असं वाटलं तरी तोही आधी एक तिकीट स्वत:साठी ठेवेल आणि मगच तुला शोधत येईल !! त्यात तू तुझ्या आतेभावाला (निखिल) सांगीतलयस की शक्यतो तिकीट मिळवतो. तो हीरो तर पाच तास प्रवास करून येणार फक्त बच्चनला बघण्यासाठी !! जा पळ टोण्या जरा फोनाफोनी कर किंवा इंटरनेटवर तिकीट मिळतय का बघ !!! )
----------------------------------
मंगळवार – जुलै २९, २००८
सकाळी १०:०० वा. --

देसी लोकांच्या भरवशाची वेबसाईट सुलेखा.कॉम ! इथे फक्त पाचशे डॉलर्सची तिकीटं राहिली होती ! बाकी तिकीटं सोल्ड आऊट !! पाचशे डॉलर्सचं तिकीट काढलं असतं तर घरी परत येताना थंडीच भरली असती !! पहिल्याच प्रयत्नात माशी शिंकली … मनात शंकेची पाल चुकचुकली !! च्यायला तिकीटं मिळतायत की नाही आता !! देसी पार्टी.कॉम आणि देसी क्लब.कॉम ह्या आजून दोन वेब साईट्स पाहिल्या. तिथेही तीच कथा !! ह्या तीन ठिकाणीच तिकीट ऑनलाईन मिळू शकणार होते. तिथल्या आशा संपल्या !!!

सकाळी ११:०० वा. --
“हॅलो … ए टू झी म्युझिक?”
“हाँ बोलो !”
“आप के पास अनफर्गेटेबल टूर की टिकेट्स हैं क्या ?”
“नहीं भाई … मैंने सब बिक डाली !”

सकाळी ११: १० वा. –
(च्यायला ह्या पूजांका एंटरप्राइजेसचा फोन नंबर सारखा बिझी येतोय. बरोबर आहे म्हणा ! ते एव्हेंट ऑर्गनायझर्स आहेत म्हणल्यावर त्यांना कुठली उसंत आता ! अरे हो बाबा .. पण तुझ्या तिकीटाचं काय ? !!)

दुपारी १२:०० ते १२:३० वा. – लंच टाईम
पूजांकाच्या वेबसाईटवर जितक्या दुकानांचे फोन नंबर होते त्या सगळ्यांना फोन झाले. सगळीकडे नन्नाचा पाढा !! नाही म्हणायला एक / दोन ठिकाणी अगदी शेवटची तिकीटं होती ! तिथे बसायचं म्हणजे क्लोज सर्कीट स्क्रीनवर दिसणाऱ्या दाढीच्या रंगावरून ओळखायला लागलं असतं – समोर अमिताभ आहे की अभिषेक !!

आशेचा किरण एकच – न्यू जर्सी़च्या एडिसन भागातला पटेल व्हिडीयोवाला म्हणालाय कदाचित उद्या त्याच्याकडे अजून काही तिकीटं येतील. कितीची, किती -- आत्ता काहीच सांगू शकत नाही !

दुपारी ३:०० वा. --
अचानक डोक्यात विचार चमकला. (अरे आपली एक देसी सहकारी आहे. तिच्या वडिलांचं न्यू यॉर्कमधे रेस्टॉरंट आहे. कदाचित ती काही मदत करू शकेल का पहावं.)

तिला ईमेल पाठवली. तिचं उत्तर आलं की तिचे वडील भरत जोतवानीला ओळखतात. ते काही प्रयत्न करू शकतील का बघते पण खूप महागाची तिकीटं मिळू शकतील. (चला ! हिचे वडील डायरेक्टली इव्हेंट ऑर्गनायझरलाच ओळखतात ! बघू या लक बाय चान्स काही होतंय का ?)

संध्याकाळी दीपाला म्हटलं शेवटच्या रांगेतून शो बघण्यात काय अर्थ आहे? पाचशे बिचशेचं तिकीट तर परवडेगा नहीं ! त्यापेक्षा नंतर घरी डीव्हीडी आणून निवांतपणे बघू ! शिवाय कुठे दोन तास गाडी चालवत जायचं ! (…कोल्ह्याला द्राक्षं आंबट !!)
निखिललाही फोन करून टाकला – एकंदर आपलं जाणं अवघड आहे … मनाची तयारी कर !!
-----------------------------------
बुधवार – जुलै ३०, २००८
सकाळी १०:१५ वा. –
नवा दिवस, नवी आशा ! नवा दिवस, नवा प्रयत्न !!

“हॅलो पटेल व्हिडीयो ?”
“हाँ !”
“अनफर्गेटेबल टूर की टिकेट्स आयी हैं क्या ?”
“हाँ !”
“कितनी टिकट्स हैं ?”
“कितनी चाहिये? मेरे पास पाँच हैं !”
“अरे वा ! दो मिलेगी क्या ! मैं आप को क्रेडिट कार्ड ..”
“सिर्फ कॅश !”
“अच्छा आप रिहर्व्ह कर सकते हैं क्या… मैं लंच टाईम में आता हूँ !”
“नहीं भाई .. इतने फोन आ रहे हैं ! आप चान्स ले लो !” – फोन कट !!
(लंच टाईममधे जाणार कसा तू? आज नेमकी गाडी बिघडली म्हणून मित्राबरोबर ऑफिसला आलायस ना लेका !)

सकाळी १०:५० वा. –
“हॅलो पटेल व्हिडीयो?”
“हां !”
“मैं संदीप बोल रहा हूँ ! मैंने थोडी देर पहले फोन किया था अनफर्गेटेबल टूर के लिये ! आप प्लीsssज साढे बारा बजे तक प्लीज टिकट होल्ड कर सकते हैं क्या… मैं डेफ्फिनेटली आऊँगा !”
“ठीक है …लेकिन साडे बारा के बाद अगर समजो टिकट बिक गया ने…तो जबाबदारी मेरी नहीं !”
“हाँ … ठीक है ! आपका क्या नाम है ?”
“अतुल !”
“ओके .. थँक्स ! आता हूँ मैं !”

सकाळी ११:०० वा. --
ऑफिसचा फोन वाजला. पलीकडून दीपा बोलत होती.
“विचारलंस का रे ?”
“नाही अजून जमलं नाही… विचारतो.”
“अरे तुझ्या तिकीटांची मलाच पडलीय … लवकर बघ काहीतरी !”
“हो बघतो !”

सकाळी ११:१५ वा. --
आता मॅनेजरला विचारायचं की तासभर बाहेर जाऊन येऊ का ?

“Hey .. Can I ask you for two favors?”
“Ya?”
“Can I rush to Edison and second thing is… can I borrow your car ? I am trying to get the tickets for this Unforgettable tour and that person is ready to hold the tickets only till 12:30.”
“Oh sure… no problem…. and the tank is full … so don’t worry!”
“Thanks …. I will be back soon.”

चला हे तर मोठ्ठं काम झालं ! कशासाठी चाललोय ते मॅनेजरला सांगून वर त्याचीच गाडी घेऊन जायचं !! आज नशीब चांगलं दिसतंय !!!

सकाळी ११:२० वा. --
“हॅलो … पटेल व्हिडीयो ?”
“हाँ !”
“अतुलभाई हैं क्या? मैं संदीप बोल रहा हूँ ।“
“हाँ संदीपभाई बोलो..मैं अतुल !”
“अतुलभाई … मैं अभी निकल रहा हूँ… आधे घंटे में पहुँच जाऊँगा !”
“कोई बात नहीं. .. ठीक है… !”
…………
(आता ऑफिसपासून पटेल व्हिडियो अर्ध्या तासावर. सरळ माहिती असलेले इंटरस्टेट ७८ इस्ट आणि गार्डन स्टेट पार्क वे हे हाय वे घ्यावे.. कदाचित ट्रॅफिक नसेल तर बारापर्यत पोचू तिथे.)
…………
(एडिसनसाठी पार्क वे वरून १३१ नंबरची एक्झिट घ्यायचीय. त्यासाठी ७८ इस्ट वरून पार्क वे साऊथ घ्यायचा की नॉर्थ ? दक्षिणे दिशेने जायचं की उत्तर दिशेनं? प्रश्न … प्रश्न … प्रश्न !!! हां ठीक आहे पार्क वे नॉर्थ घेऊन चालेल….. नाही रे मागे एकदा तू साऊथ घेतला होतास… की तो नॉर्थच होता? साउथच बहुतेक..हो साऊथच… नाही रे बाबा नॉर्थ ! .. नॉर्थच घ्यायचा !)
…………
इंटरस्टेट ७८ वरून पार्क वेसाठी एक्झिट घेतली… समोर पार्क वे नॉर्थ आणि पार्क वे साऊथ अशा दोन पाट्या… गाडी पार्क वे नॉर्थच्या दिशेने नेणार इतक्यात डोक्यात विचार आला …(अरे ! आपण तर बहुतेक एडिसनच्या थोडे उत्तरेला आहोत… पार्क वे साऊथ घेतला तर एडिसन पार करून रस्ता तसाच पुढे समुद्र आणि बीचेसच्या दिशेने जातो !)

डोक्यात एकदम लख्ख प्रकाश पडला ! शेवटच्या क्षणी निर्णय घेऊन पार्क वे साऊथ घेतला !! (वाईटात वाईट काय होईल ? एक यु टर्न घ्यावा लागेल. नाहीतरी आपण रस्त्यांच्या बाबतीत ’यू, मी और हम’ आहोतच !!)

पार्क वेवर आल्यावर पहिली एक्झिट साईन एकशे बेचाळीसच्या आसपासची होती. हिशोब जुळला. (आत्ता आपण १३१ पेक्षा मोठ्या क्रमांकाच्या एक्झिटजवळ आहोत. दक्षिणेला जात आहोत म्हणजे एक्झिट क्रमांक कमी होत जातील. पर्फेक्ट … एडिसनला जाण्यासाठी हाच रस्ता बरोबर आहे !)
…………
पार्क वे वर वाहतुक सुरळीत चालू होती म्हणजे अजून एक धोका टळला होता. १३१ क्रमांकाची एक्झिट घेतली आणि ट्रॅफिक लाईटशी थांबलो.
“हॅलो … पटेल व्हिडियो ? अतुलभाई हैं क्या ?”
“ आप कोन बोल रहें ?”
“मैं संदीप”
“हाँ रूको एक मिनिट … ओ अत्तुलभाई आपका फोन..”
“हाँ .. बोलिये ?”
“अतुलभाई मैं संदीप… मैंने पार्क वे से एक्झिट ली है … एक पाँच – दस मिनट में आता हूँ !”
“हाँ हाँ … वांदा नहीं संदीपभाई !”
“ओके ..थँक्स !”
…………
सकाळी ११:५५ वा. --
पटेल व्हिडियोमधे पोचलो एकदाचा. आत्तापर्यंत न पाहिलेल्या अतुलभाईंनी तोंडभर हसून स्वागत केलं. त्यांच्याकडून दोन तिकीटं घेतली. अहाहाहा … स्वर्ग दोन बोटं का कायसा उरला ! माझ्यासमोरच लोकांचे तिकिटांसाठी फोन येत होते. मधल्या तासाभारात बाकीची तीन तिकीटं खपली होती. एकाला तर अतुलभाईंनी माझ्यासमोरच फोनवर सांगितलं की अभी लास्ट दो टिकट बेच दिया ! त्या दिवशी लॉटरीचं तिकीट घ्यायला पाहिजे होतं … नशीब फारच जोरावर होतं !
…………
हुश्श …. ! पटेल व्हिडियोमधून बाहेर पडलो. पहिला दीपाला फोन केला. ती म्हणे अरे केवढा एक्साइटेड आहेस तू ! मग … व्हायला नको ? बच्चन दर्शन घडू शकण्याची तिकीटं हातात होती !

दुपारी १२:१० वा. --
आता दोन तासांची धावपळ एकदम जाणवायला लागली. रस्ता क्रॉस केला आणि शांतपणे ‘जस्सी लस्सी & स्वीट मार्ट’ इथे गेलो. भर दुपारच्या उन्हात थंडगार उसाचा रस पिताना फारच मस्त वाटायला लागलं. पुण्यात धाकट्या भावाला फोन लावला ! मंदारला नुसतं म्हणालो की माझ्या हातात काय आहे माहिती आहे का? तर तो माझ्यापेक्षा दोन पावलं पुढे…तो म्हणे, “एबीच्या शोची तिकीटं का ?” मंदारशी बोलणं झाल्यावर पुण्यातच दीपाच्या बहिणीला (ऋतु) फोन केला. ती ही सॉलिड एक्साइटेड होती !!

दुपारी १२:५० वा. : --
ऑफिसमधे परत. मॅनेजरला मनापासून धन्यवादांसहित गाडीच्या किल्या परत दिल्या !! “आज कल पाँव जमीं पर नहीं पडते मेरे “ असं काहीतरी फीलिंग आलं होतं !

आता कुणी म्हणेलही की कशाला एवढे उद्योग करायचे ? असं काय सोनं लागलंय अमिताभला ? त्याचवेळी कित्येक जण असे भेटतील ज्यांना ही सगळी धडपड का करायची ते नक्की माहिती असेल. शेवटी ‘घायल की गत, घायल जाने’ हेच खरं !!!
---------------------------------------------------------
ता. क. -- :
हुर्रे sssss ! १५ ऑगस्ट २००८ – बच्चन दर्शन घडले … कान, डोळे तृप्त जाहले !
आता ह्या लेखाचा उत्तरार्ध लवकरच !!!